17.7.12



Θέλω να κοιμηθώ



Θέλω να κοιμηθώ. Να κοιμηθώ και να μην ξυπνήσω για περίπου 989.656 χρόνια. Να κοιμηθώ και να ξεχάσω. Να ξεχάσω πως υπάρχω, πως υπήρξα, πως υπάρχουν, πως υπήρξαν, πως θα υπάρξουν. Θέλω να κοιμηθώ έναν ύπνο λευκό αλλά όχι λευκό χωρίς απόχρωση αλλά λευκό με χρώματα, με όλα τα χρώματα του λευκού, γιατί το λευκό είναι όλα τα χρώματα μαζί και ο ύπνος είναι όλα τα χρώματα, όλοι οι ήχοι, όλες οι γεύσεις και όλα τα αισθήματα μαζί παρμένα από τον ξύπνιο. Θέλω να κοιμηθώ και να ξεχάσω να ξυπνήσω, να θυμηθώ μόνο να κοιμηθώ. Θέλω να κοιμηθώ και να γιατρευτώ, να γειάνω από τις αόρατες πληγές μου αλλά και από τις ορατές μου. Θέλω να κοιμηθώ και να ανθίσουνε μπροστά μου όλα όσα θα γίνουν, όλα όσα έγιναν και όλα όσα γίνονται με απόλυτη διαύγεια και καθαρότητα, όπως ένα λουλούδι ανθίζει για λίγο και μετά πάλι πεθαίνει για να ανθίσει ξανά. Θέλω να κοιμηθώ έναν ύπνο χωρίς κρίση, χωρίς πατρίδα, χωρίς πανικό, χωρίς δάκρυα, χωρίς χαζά μαύρα όνειρα, χωρίς ανούσια νευρικά ξεσπάσματα, χωρίς εκπλήξεις, χωρίς συναγερμούς και χωρίς ενδοιασμούς. Θέλω να κοιμηθώ μια ζωή που δεν έζησα, μια ζωή που δεν με άφησαν να ζήσω ή μια ζωή που δεν τους άφησα να ζήσουν, έτσι κι αλλιώς όταν θα κοιμάμαι δεν θα έχει πλέον σημασία το ποιος και το γιατί. Θέλω να κοιμηθώ και να ξεχρεώσω όλα όσα χρωστάω, όλα όσα χρώσταγα και πλήρωσα διπλά αλλά ποτέ κανείς δεν έκανε την κίνηση να τα διαγράψει. Θέλω να κοιμηθώ και να ξεχάσω αυτά που έμαθα. Θέλω να κοιμηθώ και να θυμηθώ αυτά που ξέχασα. Και ήταν τόσα πολλά αυτά που ξέχασα, τόσα πολλά και τόσο όμορφα. Τουλάχιστον θυμάμαι πως ήταν όμορφα, κι ας έχουν περάσει τόσα πολλά χρόνια από τότε. Θέλω να κοιμηθώ και να συγχωρήσω επιτέλους τον εαυτό μου. 


                                                                                             Εγώ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου