Book Porn

"Το βιβλίο είναι το τσεκούρι που σπάζει την παγωμένη θάλασσα μέσα μας. "


"A literary work must be an ice axe to break the sea frozen inside us."


Kafka


reblogged from lost bodies

Tweet

AN EMPTY MIND IS THE DEVIL’S PLAYGROUND

BY CASSIA TABATINI


U+MAG/ONLINE MAGAZINE

Tweet

 Εξωγήινοι

Μύριζε καπνό όλος ο χώρος. Κοιτούσε πλαγίως σαν κογιότ να δει αν κάποιος τον κοιτούσε. Κάποιος του ζήτησε δύο πράγματα. Εκείνος του τα έδωσε και μετά έβρισε. Έκατσε στον γκρίζο καναπέ που ήταν πλέον μαύρος από την πολυκαιρία και την υπερβολική χρήση. Βγήκε έξω και μύρισε το γιασεμί. Άναψε ένα τσιγάρο και η μυρωδιά του καπνού ανακατεύτηκε με τη μυρωδιά της εξοχής. Ακούστηκε μία στριγκλιά γυναίκας από μακρυά. Μετά ακούστηκαν γέλια. Σκέφτηκε πως μισεί τον περισσότερο κόσμο. Μετά σκέφτηκε πως δεν τον μισεί, απλώς αδιαφορεί για τον περισσότερο κόσμο και για τα περισσότερα γεγονότα που συμβαίνουν. Μετά σκέφτηκε πως δεν ήταν ικανοποιημένος με αυτή την εξήγηση. Ένα τεράστιο λεωφορείο έφτασε και τα σωθικά του τραντάχτηκαν από τον θόρυβο που έκανε η εξάτμιση. Πέταξε κάτω το τσιγάρο στο πετρόχτιστο. Το πάτησε δύο φορές με το χιλιοβαμμένο παπούτσι του. Τα φρένα του λεωφορείου έκαναν θόρυβο. Σκέφτηκε "κώλος μωρού γεμάτος πούδρα" και μετά μπήκε πάλι μέσα. Η ώρα ήταν 06:04. Δεν έκανε πολύ κρύο. Ευχήθηκε να ερχόντουσαν μερικοί εξωγήινοι και να τον έπαιρναν αιχμάλωτο και να του έκαναν πειράματα  και τελικά να ανακάλυπταν τι δούλευε λάθος μέσα του. Σκέφτηκε "σπίτι" και "πράσινο δέντρο" και "μαλάκας". Το παντελόνι του ήθελε πλύσιμο, ήταν νύχτα και δεν φαινόταν ευτυχώς. Μετά έφυγε το λεωφορείο και δεν ακουγόταν τίποτα, μόνο οι τρίχες στο σώμα του που μεγαλώνανε.

Tweet

ΚΟΜΠΟΛΟΙ

O Μιχάλης είναι μονίμως χαλαρός.Μου τη σπάει ο μαλάκας.Πάντα είναι με τσιγαράκι στο στόμα και κομπολογάκι στα χέρια,αράζει στις πλατείες και στα καφενεία και δεν τρέχει και τίποτα.Καμιά φορά σμίγουμε σε παρέες και σε γλέντια και είναι ο πρώτος καλαμπουρτζής.Λέει ανέκδοτα και κάνει διάφορες μιμήσεις ζώον και διασημοτήτων.Είναι πολύ καλός στις μιμήσεις.Ιδίως των ζώον.Μας είπε μια φορά ένα ανέκδοτο  με έντεκα ελέφαντες που έπαιζαν ποδόσφαιρο με έντεκα μαιμούδες και στο τέλος οι μαιμούδες διαμαρτυρήθηκαν για σκληρό παιχνίδι.Τι γέλιο θεέ μου! 
Μια μέρα πήρα τον Μιχάλη τηλέφωνο τον χρειαζόμουν για ένα πολυ σοβαρό λόγο.Τον πήρα να τον ειδοποιήσω οτι θα πάω απο το σπίτι του.Ξαφνιάστηκε λίγο.Πολύ λίγο.Είπαμε,ο Μιχάλης είναι χαλαρός.Όταν έφτασα εκεί,βρήκα τον Μιχάλη παρέα με ένα φίλο του.Τον Στέλιο.Καλό παιδί φαινόταν αλλά δεν τον είχα ξαναδεί και ήμουν λίγο επιφυλακτικός.
-Τι έγινε ρε Τασούλη,πως κι'απο δώ; Με ρωτά.
-Δε με λένε Τάσο,σε πήρα τηλέφωνο και σου είπα οτι θα έρθω.Του απαντώ.
-Ναι το θυμάμαι,τι θές;
-Λοιπόν Μιχάλη δεν θα σε ενοχλούσα αν δεν είχα λόγο.Έχω ακούσει ότι διαθέτεις μια πλούσια συλλογή από κλεμμένα κομπολόγια και θέλω να την δω γιατί χάνω ένα κίτρινο κομπολόι κειμήλιο από τον παππού μου και πολύ φοβούμαι πως είναι στα δικά σου βρωμόχερα!
Του είπα νευριασμένα γιατί είχα φάει τον κόσμο να βρω το γαμημένο το κομπολόι ως που θυμήθηκα ότι ένα βράδυ το κρατούσα μαζί μου σε ένα γλέντι που είχα πάει και ήταν εκεί και  ο Μιχάλης.Έλεγε ανέκδοτα ως συνήθως.Κάποια ήταν καλά,ιδίως ένα με τον Bruce Lee που βρήκε ένα λυχνάρι και ζήτησε στο τζίνι μια γυναίκα με ανόμοιο στήθος.
-Μακελειό με κλεμμένες χάντρες.Eίπε ο Στέλιος.Ο φίλος του Μιχάλη.
"Τι τύπος"σκέφτηκα.
-Εντάξει ρε Τασούλη μάλλον εγώ το έχω αλλά δεν το έκλεψα ρε φίλε απλώς μου ξέμεινε στα χέρια.
-Καλά εντάξει,πήγαινε να το φέρεις.
Όση ώρα έλειπε ο Μιχάλης δεν μίλησα καθόλου.Σκεφτόμουν το θερμοσίφωνο στο σπίτι.Δέν ήμουν σίγουρος οτι το είχα κλείσει.
Ο Στέλιος κάπνιζε ένα τσιγάρο και έκανε κυκλάκια.
Ο Μιχάλης έφτασε με το κομπολόι μου.
-Αυτό είναι;
-Ναι αυτό.
-Αν το ήξερα ρε φιλαράκι οτι είναι δικό σου θα σου το έλεγα οτι εγω το έχω.Σόρυ,αν μπορώ να κάνω κάτι για να πατσίσουμε πές μου.
Ο Στέλιος με κοίταξε σαν να περίμενε να του ζητήσω κάτι ταπεινωτικό. 
-Oχι ρε Μιχάλη,δεν θέλω κάτι,μακρυά τα χέρια σου απο τα πραγματά μου.Αυτό μόνο.
Όταν γύρισα σπίτι,είδα ανακουφισμένος πως ο θερμοσίφωνας ήταν κλειστός. 
Έκανα να πάω σε γλέντι κάνα δυό μήνες απο τότε.Είχα ξενερώσει.Πήγα σε ένα τον Σεπτέμβρη.Χωρίς το κομπολόι μου.Ήταν εκεί και ο Μιχάλης.Είχε αφήσει μουστάκι.Σαν μαλάκας ήτανε.

Tweet

Σημειώσεις Ταξειδιών

Στάσιμες Στιγμές Παράδοσης

Τακ, τακ, τακ, το χέρι να χτυπάει το άλλο χέρι, εκεί που αποφάσισε το κουνούπι να ψάξει για αίμα. «Φύγε ρε συ πρήξιμο!». Ξαπλώνει στην αιώρα αγκαλιά με μια γάτα –πάντα βρίσκεται διαθέσιμη στην Κρήτη μια γάτα για αγκαλίτσες- και σκοτώνει κουνούπια. Τι είναι καλύτερο, να διώχνεις τις μύγες το μεσημέρι ή να σε τσιμπολογάνε, λες και είσαι ψωμί ρε παιδί μου, τα κουνούπια το σούρουπο;

Κάθεται στην αυλή και δεν κουνιέται φύλλο, ο ανεμιστήρας γυρίζει μόνο και μόνο για να δημιουργείται η ψευδαίσθηση της ελαφριάς αύρας. Ραστώνη. Υπνηλία. Είναι η Κύπρος τον Αύγουστο. Ούτε που έχει κανείς όρεξη να βουτήξει στη θάλασσα. Καλύτερα να κάθεται ακίνητη στην καρέκλα, να λαγοκοιμάται, να μη σκέφτεται, μόνο να νιώθει τη ζέστη ν’αγκαλιάζει το κορμί της σφιχτά, παρέα με τη νύστα.

Διαβάζει, ένα έτσι δύσκολο μυθιστόρημα, μονόλογο καλύτερα να το ονομάσω, σ’ ένα αθηναϊκό τσιμεντένιο παγκάκι, σε μια σκιερή γωνιά του πεζόδρομου πίσω από την Ασκληπιού. Δέχεται επίθεση από κουνούπια και μύγες και όταν φυσάει το «ελαφρύ αεράκι» της έρχεται μια μυρωδιά από σκυλίσια κακά, ή σκατά όπως πολλοί προτιμούν να τα ονομάζουν, που μάλλον κάπου βρίσκονται κρυμμένα πίσω από τις αγγελικές. Ε, που να παραδοθείς... Σηκώνεται και αρχίζει να περπατά αργά αργά προς του Γκύζη.

Tweet

Πισίνα

"Ο φορητός μου κάνει συνέχεια κακάκια" είπε η Μαίρη.
"Πρέπει να δουλεύεις σαν σκύλα για να πάρεις καινούριο" είπε η Νίκη.
"Συνέχεια ψάχνω το ίντερνετ χωρίς λόγο" είπε η Μαίρη.
"Κάνεις ψεύτικες αγορές" είπε η Νίκη.
"Αυτός που γουστάρω φοράει πάντα άσπρο φανελάκι από μέσα από τις μπλούζες" είπε η Μαίρη.
"Δεν ξέρω τι λες" είπε η Νίκη.
"Το Amazon μου χρωστάει ένα βιβλίο αλλά δεν ξέρω πως να τους το πω" είπε η Μαίρη.
"Ιδρώνεις χωρίς λόγο" είπε η Νίκη.
"Δεν ξέρω" είπε η Μαίρη.
"Βλέπω Σέρλοκ Χολμς"¨είπε η Νίκη.
"Ήχοι από φορητούς και από κινητά" είπε η Μαίρη.
"Α κατάλαβα" είπε η Νίκη.
"Δεν κατάλαβες άσε τις μαλακίες" είπε η Μαίρη.
"Θα σε σκίσω" είπε η Νίκη.
"Να πάρουμε μερικά ναρκωτικά" είπε η Μαίρη.
"Ναι αλλά τι" είπε η Νίκη.
"Δεν ξέρω" είπε η Μαίρη.
"Πότε θα παντρευτούμε να κάνουμε κέικ στους άντρες μας" είπε η Νίκη.
"Την έχεις πουτσίσει" είπε η Μαίρη.
"Αυτή η πισίνα την έχει πουτσίσει" είπε η Νίκη.
"Τα ποτά  μας την πουτσίζουν" είπε η Μαίρη.
"Κατουράω" είπε η Νίκη.

 

Tweet

heavy metal

Κοιτούσε τα μεγάλα της χέρια και αισθάνθηκε αηδία λίγο. Μετά κοίταξε τα μεγάλα της πόδια. Δεν φορούσε παπούτσια αλλά σαγιονάρες χρώματος φωσφοριζέ μπλε. Τα δάχτυλα στα πόδια της ήταν στα σίγουρα πιο μεγάλα από τα δικά του. Αυτό τον έκανε να αισθανθεί μειωνεκτικά και αηδία. Τον ρώτησε σε τι έβρισκε απόλαυση κι εκείνος είπε κάτι σαν ίντερνετ και ήρεμη ζωή. Μετά  από μία σύντομη παύση της είπε πως επίσης έβρισκε απόλαυση στα τσιμπούκια. Εκείνη του ξεκούμπωσε το παντελόνι και του έπιασε το ερεθισμένο του όργανο. Του έκανε κάτι παράξενο και υγρό με το στόμα της στο όργανο του. Όταν τελείωσαν εκείνος άναψε ένα τσιγάρο και έδωσε ένα σε εκείνη αλλά εκείνη το κάπνισε μέχρι τη μέση και μετά το παράτησε στο κρυστάλλινο τασάκι. Εκείνη είπε κάτι όπως λερώθηκα γαμώτο και κοίταξε τα ρούχα της. Εκείνος σκέφτηκε heavy metal και δεν είπε τίποτα. Μετά σκέφτηκε πως δεν ήθελε να είναι άλλο μαζί της στον ίδιο χώρο. Εκείνη είπε να πει κάτι. Εκείνος είπε πως δεν του άρεσαν οι σαλάτες με τόνο. Εκείνη του είπε πως ήταν παράξενος. Εκείνος σκέφτηκε πως εκείνη έμοιαζε με μαυροντυμένο νίντζα γιατί όλα τα ρούχα της ήταν μαύρα εκτός από τις φωσφοριζέ μπλε σαγιονάρες. Εκείνος είπε πως τώρα ήθελε να ακούσει Μάλερ. Εκείνη είπε τι είναι Μάλερ. Εκείνος είπε πως ήθελε να μείνει μόνος του. Εκείνη είπε πως ήθελε να της τηλεφωνήσει ή να ανταλλάξουνε facebook. Εκείνος έβγαλε ένα μουγκρητό αποδοκιμασίας. Εκείνη είπε καληνύχτα και πήγε προς την πόρτα. Εκείνη βγήκε από την πόρτα. Εκείνος κοίταξε τα χέρια του και αποφάσισε πως είχε μικρά χέρια και πως ήταν ένας πολύ σημαντικός άντρας στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Tweet

Ο ΣΚΥΛΟΣ ΜΟΥ Ο ΠΛΟΥΤΟ

Σήμερα έχασα τον σκύλο μου τον Πλούτο.
Ο Πλούτο ήταν η συντροφιά μου για 14 χρόνια και η απώλεια του είναι κάτι παραπάνω απο μεγάλη,θα έλεγα πως είναι τεράστια άλλα ούτε αυτό δεν φτάνει για να περιγράψει το μέγεθος της απώλειας.
Τον Πλούτο τον είχα βρεί μια Κυριακή πριν απο 14 χρόνια όπως προείπα στο γήπεδο του Ατσαλένιου που είχα πάει για να παρακολουθήσω το ντέρμπυ Ατσαλένιος-Ηρόδοτος.Το μάτς ήταν φωτιά καθώς το μίσος μεταξύ των δύο ομάδων ήταν εκείνη την εποχή στη κορυφωσή του και το γήπεδο ήταν γεμάτο απο νωρίς.
Εγώ είχα πάει μόνος μου ως συνήθως καθώς κανεις δεν με ακολουθούσε για να δεί παιχνίδι Δ' κατηγορίας.
Όχι οτι εγώ τρελαινόμουν και δεν έχανα ματς αλλά με τους μπουντρουμιανούς(όπως μας άρεσε να λέμε τους Αλικαρνασώτες οπαδούς του Ηροδότου)πήγαινα πάντα.Είχε πολύ γέλιο.
Εκείνη τη μέρα ο Ατσαλένιος έπαιξε μπαλάρα,είχε πάρει και ένα παιχταρά απο το Καμερούν τον Τιαματoύ Πλούτο ο οποίος σκόραρε   τα τρία απο τα τέσσερα γκόλ της ομαδάρας μας.Οι μπουντρουμιανοί το μόνο που κατάφεραν ήταν να βάλουν ένα γκόλ στις καθυστερήσεις.Το γκόλ της τιμής.4-1.
Βγαίνοντας απο το γήπεδο πανευτυχής απο το χορταστικό θέαμα που μόλις είχα δεί,σταμάτησα λίγο παρακάτω για να βρώ τα τσιγάρα μου και να ανάψω ένα πριν μπώ στο αμάξι.Στο αμάξι δεν κάπνιζα.
Τότε τον είδα.Ήταν το πιό όμορφο σκυλάκι.Μαύρο,μπάσταρδο με φουντωτό τρίχωμα.Μου θύμισε λίγο τον επιθετικό του Ατσαλένιου τον Τιαματού Πλούτο.Πήγα δίπλα του και το χάιδεψα στο κεφάλι,έδειχνε να το απολαμβάνει και έκλεινε τα μάτια του ενώ παράλληλα έγλυφε τα δαχτυλά μου.
Δέν χρειάστηκα πολύ χρόνο για να αποφασίσω ότι θα τον κρατήσω για να γίνει ο φυλακάς μου και ο φίλος μου.
Σκέφτηκα να τον ονομάσω Πλούτο που εκείνη τη μέρα είχε την τιμητική του.Τον κοίταξα και του είπα :"Πού'σαι ρε Πλούτο;"
"Γαβ!"Είπε ο σκυλάκος.
Αυτό είναι.Έκλεισε.Πλουτο.
Η επιλογή του ονόματος όσο καλή και αν μου φαινόταν την ημέρα που τον βρήκα,εν τέλει μου βγήκε ξυνή γιατί όποτε τον πήγαινα βόλτα όλο και κάποιος βρισκόταν να  με ρωτήσει πως λένε τον σκύλο μου και όταν τους απαντούσα πως τον λένε Πλούτο η αντίδραση ήταν πάντα η ίδια "δηλαδή εσύ είσαι ο Μίκυ;" Μου έλεγαν.
"Οχι γαμώτο,δεν είμαι ο Μίκυ,τον σκύλο μου τον λένε Πλούτο απο τον Καμερουνέζο γκολτζή του Ατσαλένιου και όχι απο το γαμώσκυλο του Μίκυ που δεν έχει καμμία σχέση με το αγόρι μου".Αυτό ήθελα να τους πώ αλλά δεν τους το έλεγα,έγνεφα απλά καταφατικά με ένα ηλίθιο χαμόγελο στα χείλη μου για να αποφεύγω τις πολλές κουβέντες."Ναί,είμαι ο Μίκυ και αυτός είναι ο σκύλος μου ο Πλούτο.Είμαστε και οι δύο καθυστερημένοι". 
Τον Πλούτο τον είχα σαν γιό μου,σαν να ήμουν σκύλος σε κάποια φάση της ζωής μου και να γκάστρωσα μια άλλη σκύλα και να μου χαρισε τον Πλούτο.
Όλες αυτές οι μέρες που γυρνούσα στο σπίτι κουρασμένος απο τη δουλειά,ζαλισμένος απο τις έννοιες,άνοιγα την πόρτα και αυτός ήταν εκεί,να χοροπηδάει απο τη χαρά του που με βλέπει και 'γώ να τον αγκαλιάζω και να τον φιλώ στα μάτια.Σαν στοργικός πατέρας και ύστερα να γεμίζω το μπολ του ξηρά τροφή.
Ο Πλούτο ήταν η αιτία που γνώρισα και την Δανάη.Τη γυναίκα της ζωής μου.Η οποία με χώρισε βέβαια μετά απο τρία χρόνια σχέσης.Η μεγαλύτερη σχέση μου.Η μοναδική στην ουσία.
Θυμάμαι μία φορά που είχα νευριάσει μαζί του,ήταν η μοναδική φορά που απο τα νεύρα μου του έπαιξα μια δυνατή ξυλιά στο κώλο.Ήταν Χριστούγεννα και ο θείος μου ο Πάρης θα κατέβαινε στο Ηράκλειο για διακοπές απο την Ολλανδία που έμενε με την οικογενειά του πολλά χρόνια.Κάπως το είχε φέρει η κουβέντα την τελευταία φορά που είχα μιλήσει μαζί του στο τηλέφωνο και είχαμε συμφωνήσει να μου κρατάει μια σακούλα με παραισθησιογόνα μανιτάρια για να τα φάω εγώ,να δώσω και στους φίλους μου.Ο Πάρης όταν ήρθε απο Ολλανδία όντως κρατούσε τα μανιτάρια τα οποία εγώ ακούμπησα στο τραπέζι και τα ξέχασα εκεί.Μετά απο λίγο φύγαμε για να πάμε στη Γκουέρνικα και όταν γύρισα αργά το βράδυ σπίτι διαπίστωσα πως ο Πλούτο είχε φάει τα μανιτάρια μου.Για μια στιγμή φρίκαρα τελείως και φώναζα στον Πλούτο:"Σ'έχω κλωτσήσει εγώ ποτέ την ώρα που χέζεις!;Έχω φάει ποτέ τη τροφή σου!;Εσύ γιατί με γαμάς έτσι!;"
Μετά τα πρώτα λεπτά του θυμού ηρέμησα κάπως και παρατήρησα πως ο Πλούτο δε ήταν και  πολύ καλά.Είχε κάτσει σε μια γωνία και δεν αντιδρούσε σχεδόν καθόλου.Πήγα για ύπνο με μία ανησυχία που μου έκαιγε το μυαλό.Την επόμενη μέρα πήγα τον Πλούτο στον κτηνίατρο,άν και δυσκολέυτηκα λίγο να του εξηγήσω τι είχε συμβεί,εκείνος ήταν πολύ καθησυχαστικός και μου είπε πως πρόκειται για μια απλή τροφική δηλητηρίαση και οτι θα του περάσει πιο γρήγορα αν του δώσω να πιεί γάλα.
Έτσι και έγινε και σύντομα ο Πλούτο ζωήρεψε και πάλι.
Μετά απο αυτό το σκηνικό δεν ξαναζήτησα μανιτάρια απο τον θείο μου.
Πρόσεχα ακόμα και πού αφήνω το χόρτο μου.
Βέβαια αν ήθελε ο Πλούτο να το βρεί,το έβρισκε.

                            
                            ο σκύλος μου ο Πλούτο.    

Tweet