3.12.12


Ο Βασίλης ξύπνησε και έχυσε λίγο από τον καφέ του.




Το μηχανάκι



Το πρώτο μου μηχανάκι  μου το χάρισε ο φίλος μου ο Σάββας, το καλύτερο παιδί της Νέας Αλικαρνασσού και ήτανε ένα Carelli. Γνωριστήκαμε με το Σάββα σε μία ταβέρνα, κάπου στον Κατσαμπά, τώρα έχει κλείσει εκείνο το μαγαζί όμως και έχει γίνει αποθήκη με ξύλα νομίζω και τότε έπαιζε εκεί ζωντανά ο Μητροπάνος τα καλοκαίρια, πριν ακόμη γίνει μεγάλο όνομα στην Αθήνα, κάπου το '78. Τώρα μένω σε ένα σπίτι τριάρι στον Άγιο Μηνά κοντά, κοντά στο υγειονομικό αν ξέρεις. Το νοίκι είναι 200 ευρώ αλλά το σπίτι είναι καλό και φωτεινό αρκετά και να ξέρεις εμένα το σπίτι μου μου αρέσει να είναι πολύ φωτεινό γιατί με πιάνουνε οι μαύρες μου συχνά. Το μηχανάκι που έχω τώρα είναι ένα Honda glx 50. Ποτέ μου δεν έμαθα να οδηγώ αυτοκίνητο γιατί τα φοβάμαι ενώ το μηχανάκι το οδηγώ πιο αβίαστα, πράγμα το οποίο είναι εντελώς ανόητο βέβαια αν το σκεφτείς αλλά εμένα έτσι μου καθόταν πάντα. Ξεκίνησα το γράψιμο το καλοκαίρι του '72, όταν κάποιος με είχε προσβάλει πολύ μπροστά σε κάτι φίλους μου στην παραλία και είχα εκνευριστεί πάρα πολύ αλλά δεν το είχα δείξει και μετά πήγα σπίτι και έγραψα αναλυτικά όλο το συμβάν. Ε από τότε δεν σταμάτησα να γράφω γιατί μου αρέσουν οι ιστορίες, πάντα μου άρεσαν, να τις λέω και να τις ακούω και τα βιβλία μου δεν πάνε κι άσχημα κι έτσι τρώω ένα κομμάτι ψωμί από την τέχνη μου. Τώρα να σου πω, η χειρότερη εποχή που είχα περάσει στο Ηράκλειο ήτανε όταν έμενα μονάχος μου σε ένα δωμάτιο του ΕΛΪΝΑ στη 1821 για 5 χρόνια. Το Ηράκλειο είναι και μικρή και μεγάλη πόλη αλλά πάνω κάτω ο ένας ξέρει τον άλλο. Τώρα βέβαια αμα κατέβω στις καφετέριες δεν ξέρω κανένανε αλλά οι εποχές έτσι είναι. Εμείς αράζαμε με την παρέα μου στα Δειλινά σε ένα μπιλιαρδάδικο και στην πλατεία στα Καμίνια και πηγαίναμε και γήπεδο συχνά ή πηγαίναμε σε κανά χωριό αν είχε κανείς αυτοκίνητο. Στα χωριά περνούσαμε πάντα πιο ωραία, ειδικά τα καλοκαίρια. Τώρα τα πράγματα είναι πιο δύσκολα αλλά εντάξει, πάνω κάτω τα ίδια είναι, οι εικόνες αλλάζουνε. Έχω δύο πολύ καλούς φίλους και μιλάμε κάθε μέρα. Οικογένεια δεν έκανα, μου είχε τύχει η ευκαιρία αλλά την "έκαψα" γιατί ήμουν πολύ ατίθασος και επαναστάτης μέσα μου. Είναι στιγμές που το μετανείωνω που δεν έκανα οικογένεια αλλά βλέπω και άλλους που έχουν και δεν ξέρω κατά πόσο είναι ευτυχείς. Δεν ξέρω να σου πω, είναι δύσκολα αυτά τα πράγματα να τα κρίνει κανείς Αγάπες έκανα πολλές και μερικές ήταν πολύ μεγάλες και αφήσανε σημάδια αλλά εντάξει. Τα δόντια μου τα έχω όλα ακόμα γιατί πάντα τα έπλενα σαν μανιακός τρεις φορές τη μέρα.  Θυμάμαι τη μάνα μου την καημένη που μου έλεγε "Μόνο εσύ παιδί μου πλένεις τα δόντια σου το βράδυ" και γελούσε. Γενικά είμαι άτομο που δεν φοβάται πολύ. Ποτέ δεν είχα φόβους. Οι άνθρωποι έχουνε πολλούς φόβους. Ακόμα και ο θάνατος μια ιδέα είναι, έρχεται ξαφνικά και φεύγεις κι αυτό ήταν όλο. Δεν πρέπει να σκας για τίποτα, για τίποτα σου λέω, γιατί μετά θα το δεις πιο ψύχραιμα και θα γελάς. Μπορείς να πεις πως από τη ζωή μου δεν έμαθα και πολλά, αλλά αυτό εμένα με παρηγορεί. Ένα πράγμα που θυμάμαι; Τον Τσιτσάνη να παίζει το "Κάθε βράδυ λυπημένη" το '72 στο Λάκκο, με τη Μαρίκα Νίνου να χαμηλώνει τη φούστα της και να χαμογελάει.

1 σχόλιο: