Ίσως και όχι τόσο κόλαση τελικά

Η ζωή του πρέπει να ήταν πραγματική κόλαση μετά τα 50.

Κάθε μέρα έκανε τα ίδια πράγματα.

Σηκωνόταν από το κρεβάτι, έπινε καφέ και πήγαινε εκεί που πήγαινε κάθε μέρα

Έκανε αυτό που έκανε κάθε μέρα.

Μετά γυρνούσε στο σπίτι και έγραφε ποιήματα και μικρές ιστορίες πίνοντας ένα μπουκάλι κρασί και καπνίζοντας τσιγάρα μπροστά από τον υπολογιστή.

Κάθε νύχτα.

Όταν η νύχτα ήταν καλή μπορεί και να αγόραζε κανένα πούρο ιταλικό,από εκείνα που σου άφηναν μία πικρή γεύση στο στόμα ή από τα άλλα τα αμερικάνικα με τη σοκολάτα.

Το συνεχές, το επαναλαμβανόμενο,

Εκείνο ήταν που τον έκανε να αισθάνεται παγιδευμένος.

Γι’ αυτό και ποτέ δεν έκανε οικογένεια.

Δεν μπορούσε να αντέξει την ρουτίνα της γιαγιάς που συνέχεια έρχεται στο σπίτι,

Της πεθεράς, των φίλων, των γειτόνων και των συγγενών

Των χριστουγέννων, των γιορτών γενικά,

Των δείπνων και των ανυπόφορων μπάρμπεκιου με φίλους

Του κουρέματος του κήπου,

Του συνεχούς πονοκεφάλου για το τι θα φάνε τα παιδιά

Τα σκυλιά,

Τα γατιά,

Οι χελώνες,

Τα χαμστεράκια,

Και τα χρυσόψαρα.

Την ρουτίνα του άνοιξε-κλείσε τη δεξαμένη αγάπη μου γιατί δεν έχουμε νερό

Ή την ρουτίνα του σκάσε πια δεν σε αντέχω άλλο, μου έχεις φάει τη ζωή.

Υπήρχαν άνθρωποι που τους άρεσαν όλα αυτά τα πράγματα,

Γι’ αυτό δεν αμφέβαλε καθόλου.

Υπήρχαν άνθρωποι που θα σκότωναν για να αποκτήσουν όλα αυτά που εκείνος

Απλά απέφευγε συστηματικά

Και με επιδεξιότητα μπαλαρίνας.

Το ήξερε πως από πάντα ήταν διαφορετικός από τους άλλους

Και δεν αισθανόταν και καμία ιδιαίτερη περηφάνια γι’ αυτό.

Δεν αισθανόταν τίποτα γι’ αυτό,

Παρά μόνο μια παγερή αδιαφορία

Για όλα όσα υπάρχουν.

Σκέφτηκε πως τελικά η ζωή του μπορεί και να μην ήταν τόσο κόλαση τελικά

Σε σχέση με άλλες ζωές άλλων ανθρώπων κάπου αλλού, πιο δίπλα ή κάπου πολύ πιο μακρυά.

Σαν να του φαινόταν πως

Την είχε βολέψει μια χαρά

Τελικά.

Tweet